Bediüzzaman Said Nursi"nin varisliği hakkında

Hiç bir şey mutlak ve muhit değildir, kayıtlıdır. Üstad'ın vârislikle alakalı bütün mektupları dikkatle okunursa hepsi de kayıtlıdır. Bazıları neşriyatlar, bazıları hususi bir hizmette, bazıları yazıda, bazıları tayinatta, bazıları Üstad'ın özel hizmetler ile vârislikleri kayıtlanmıştır. Üstadımız genellikle ihlas ve makbuliyet açısından değil tabirini kullanıyor.

Bizim davamız hakikat mesleği olduğundan, tarikat tarzında vâris bırakma yoktur. Üstadımız bütün cemaati, şahs-ı maneviyeyi ve Külliyatı vâris bırakmıştır.

Kendisini bile merciiyyetten azleden Üstad, yerine herhangi bir şahsı ikame edemez.

Dolayısıyla Üstad'ın; talebeler, kardeşler, dostlar, haslar, rükünlar, naşirler vs. gibi vasıflarla tarif ettiği şahsiyetler, kıyamete kadar bütün cemaat mensuplarıdır.

Muazzez Üstadımız zamanında o ağabeyler, o vasıflarla hizmet ifa etmişler. Şimdi yeni nesiller o hizmetleri deruhte ediyorlar. Gelecekte ise; başkaları aynı vasıflarla hizmet-i imaniyede bulunacaklardır.

O zaman külliyatın değişik yerlerinde bazı ağabeylerin isimlerinin yazılması onların ileride de varis olmaları anlamına gelmez.

Emirdağ Lahikası-I, s.136 ve Emirdağ Lahikası-II, s.233'de isimler veriliyor.(1) On iki  kişinin veraseti ise; külliyat ve tayinat hususunda bir tavzifattır. Bu dahi mutlak değildir. Çünkü zamanla kayıtlıdır. Zira ölüm var. Onlardan sonra tayinatı gelecek Nur Talebeleri dağıtacaklardır ve külliyata sahip çıkacaklardır.

Demek ki: Bu hizmet; sahabe mesleğinin ahir zamanda bir gölgesi ve tezahürü olduğundan ondaki hakikat bu davaya da aksetmiştir. Resul-i Kibriya (asm); varis bırakmamış, ancak bütün sahabeler, ümmetin şahs-ı manevisini ve kitabullahı bırakmıştır.

Muazzez Üstadımız da; genel vârislik anlamında; umum cemaati ve külliyatı bırakmıştır. Özel isimler zamanla, mekânla ve vazife ile kayıtlıdır.

(1) bk. Emirdağ Lahikası-I, (81. Mektup)  ve  Emirdağ Lahikası-II, (144. Mektup)

Üstadımızın talebeleri: